แวะมาทักทายในสายๆ ของวันอาทิตย์ครับ หลังจากที่หายหน้าหายตาไปนานพอสมควร เรื่องของเรื่องคือ มันไมีมีอะไรจะเขียนออกมา คำว่าอะไรคือมันเขียนไม่ได้อ่ะครับ จะบอกว่า ไม่มีอารมณ์จะเขียนก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อมูลนะครับ ข้อมูลที่จะเขียนน่ะมี แต่พอลงมือเขียนทีไร มันไปได้ไม่ไกลสักที ต้องลบทิ้งแล้วเขียนใหม่อยู่เรื่อย
หลังจากที่มาทบทวนตัวเองว่าทำไมมันเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น ผมลงความเห็น (ก็ของผมคนเดียวนี่ล่ะ) ว่าน่าจะเกิดจาก การที่เราไม่ได้ออกไปไหน นอกจากที่บ้านกับที่ทำงานเท่านั้น ไปไกลสุดก็แค่ศาลากลางจังหวัดเพื่อประชุมหรือส่งงาน ซึ่งการเดินทางก็แค่สามสิบนาทีเท่านั้นก็ถึงแล้ว ส่วนการเดินทางไปทำงานยิ่งสั้น เรียกว่าเปิดเพลงฟังไม่ไม่จบหนึ่งเพลงก็ถึงที่ทำงานแล้วครับ
ผมว่าเวลาเราได้ออกไปไหน ไปนั่น มานี่ มันทำให้เราเห็นอะไรต่างๆ มากมายก่ายกอง เห็นแล้วมันเกิดจินตนาการ เห็นแล้วมันเกิดอารมณ์ความรู้สึกที่ง่ายต่อการนำมาบอกเล่าอะไรให้กันฟังมากกว่านั่งอยู่ที่บ้านและที่ทำงานนานๆ เรื่องบางเรื่องแค่นิดเดียวแต่เขียนบอกเล่าได้ยาวเป็นวา ก็มีนะ
อดใจรออีกนิดหนึ่งครับ อีกไม่นานเกินรอคงได้ออกจากบ้านเดินทางท่องโลกหมื่นลี้แน่นอน
นักพัฒนาชุมชน องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
รองประธาน ชมรมพัฒนาชุมชนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (แห่งประเทศไทย)
ลูกของแม่ และเพื่อนของท่าน
